Deze week geven we onze 5 ★★★★★ allemaal aan The Best Immigrant.

Door Eby Kadima Kassanda en Jan Dejonghe*.

The Best Immigrant is nu al het onderwerp van heel wat debat, niet in het minst op TikTok. Morgen wordt pas aflevering 3 van de 5 gereleaset op Streamz. Wij hebben even getwijfeld om hier radicaal onze vijf sterren aan toe te kennen. Lees hier waarom wel en waarom iedereen de reeks zou moeten zien.

De reeks valt meteen met de deur in huis. Aflevering 1 is een rollercoaster waarin de scène razendsnel wordt gezet. Denk aan een soort The Voice-shiny-floor-setting, afgewisseld met een Big Brother-concept (De Herberg), waarin zich een soort Hunger Games afspeelt. Doel van het spel: bewijzen dat je “Vlaamscher dan Vlaamsch” bent, aan de hand van vragen gebaseerd op de Vlaamse Canon. Een soort inburgeringscursus op speed.

Wie weet hoe je stoofvlees met friet maakt en hoe je mayonaise schrijft (met één of twee ‘n’en), mag in Vlaanderen blijven. Val je af, dan staat je taxi naar de luchthaven klaar en word je onmiddellijk naar je land van herkomst teruggevlogen.

Filip Dewinter beschouwt de reeks als een aanval op zijn partij. Volgens hem is het pure sensatie en is de verwijzing naar zijn partij en oude slogans flauw en onder de gordel.

Daar schuilt het gevaar van deze reeks: polarisatie. En het is waar, er wordt vlot gekarikaturiseerd. Louis Talpe, de gladder-dan-gladde tv-presentator Nathan, opent de show telkens al zingend (Wie o wie mag blijven?), inclusief showtrap en danseressen. Anderzijds vertolkt Jennifer Heylen de rol van de typische Vlaamse lerares Muna. Vlaamser dan dat kun je een rol niet invullen.

Met momenten is de reeks verwarrend en pijnlijk tegelijk om naar te kijken. De insteek van het verhaal ligt er dik bovenop, maar tegelijk zouden de beelden ook vanavond in ons tv-journaal kunnen zitten. Ze toont confronterend tot waar haat ons kan brengen. Het hele migratiedebat wordt op flessen getrokken, maar daardoor ook gereduceerd tot iets simplistisch, iets wat hopelijk niemand onberoerd laat. Of je nu een witte of zwarte medemens bent. Elke aflevering begint bovendien met de veelbetekenende quote:

“Dit verhaal is niet gebaseerd op waargebeurde feiten. Wel op een werkelijkheid die te dichtbij komt.”

De reeks is geregisseerd door Michael Abay, zelf met Ethiopische roots, en wordt geruggesteund door executive producers Adil El Arbi en Bilall Fallah.

Doordat de serie uitsluitend werd gemaakt door makers met een migratieachtergrond, kan ze bij sommige Vlamingen binnenkomen als een klacht. Een klacht die intussen al erg bekend is binnen zowel de witte als de zwarte Vlaamse gemeenschap.

Zou het niet beter geweest zijn als dit een samenwerking was geweest tussen een immigranten en Vlamingen? Zolang een maatschappelijk probleem uitsluitend vanuit één perspectief wordt verteld, blijft het aanvoelen als een aanklacht in plaats van een gesprek. Wat ontbreekt, is het perspectief van de Vlaming die geen kwaad in zich draagt, maar zich wel voortdurend aangesproken voelt. Die onschuldige blik verdient evenzeer een plaats in het debat.

Maar als deze reeks kan bijdragen aan het besef dat we hier ICE-toestanden (immigratiedienst in de VS) moeten vermijden, dan vinden wij de vibe meer dan juist en geven we haar radicaal vijf sterren. ★★★★★

*Dit artikel werd bewust samen geschreven door een Vlaming en een immigrant, die ook samen keken naar de twee afleveringen die vandaag al beschikbaar zijn.