Ik neem de “free” in freelancer soms nogal letterlijk. Ik wil ondernemen en de wereld ontdekken tegelijk.

Sofie Dejonghe, freelance Social Media expert, Creative Strategist

Vorige week dinsdag viel ik (nog voor het ontbijt) van een galopperend paard op een Marokkaans strand. Gisterenavond stond ik de hemden van mijn vriend te strijken in Brussel. Ik moest wel neerzitten, mijn poep deed nog pijn van dat harde Marokkaanse zand. Maar zo met een stoeltje achter uw strijkplank zitten aan de TV, ik kan het aanraden. Grandma energy. Volgende week ga ik onder de opkomende Sri Lankaanse zon mijn morning surf session inzetten. Hopelijk kan die poep mee tegen dan.

"Ik wil ’s morgens een strategische marketingcampagne opzetten

voor een klant en ’s namiddags gaan snorkelen in de Indische Oceaan met een groep vreemden."

Dat is een beetje mijn leven. Ik neem de “free” in freelancer soms nogal letterlijk. Ik wil ondernemen en de wereld ontdekken tegelijk. Ik wil ’s morgens een strategische marketingcampagne opzetten voor een klant en ’s namiddags gaan snorkelen in de Indische Oceaan met een groep vreemden. Het vereist een soort “we zien wel” mentaliteit die sowieso niet voor iedereen is. Maar het is wel een interessante mentaliteit, omdat het vertrouwen in jezelf vereist eerder dan een afhankelijkheid van een routine en alles wat je gewend bent.

Mensen vragen mij vaak hoe ik dat allemaal combineer. Reizen, werken, leven. En dan is mijn Gen Z antwoord altijd “Ik wil gewoon een beetje van alles.” Meestal vergezeld door één opgehaalde schouder en een glimlach, zo eentje waar de lippen op elkaar geperst zijn. ’t is bijna verontschuldigend. Verontschuldigend voor mijn Gen Z privilege dat dit überhaupt mijn antwoord kan zijn. Maar het is toch zonde om de ontelbare mogelijkheden die onze generatie heeft niet te

gaan ontdekken?

"Ik wil de Christopher Columbus zijn van de generatie die alles wil."

Binnen 100 jaar zullen we gezien worden als de eerste generatie in het tijdperk van vrijheid. Laat ons toch hopen. Eentje van purpose boven security. En ik wil de Christopher Columbus zijn van de generatie die alles wil.

Ik werk van maand op maand. Ik zou zelfs durven zeggen, van dag op dag. Heb ik vandaag werk? Top. En morgen? We zien wel. Vorige maand vierde ik plots het éénjarig bestaan van mijn eenmanszaak. Voor mij telt dat als zekerheid. Gebaseerd op de bewijsstukken van het voorbije jaar. Dat ik nog altijd in mijn appartement woon bijvoorbeeld. En dat we nog steeds onze kuisvrouw kunnen betalen (joepie!).

Je eerste eigen factuur opstellen is thrilling, het is alsof je je eigen vrijheidsverklaring ondertekent. “En ik word er nog voor betaald ook!” Riep ik enthousiast tegen mijn ouders tijdens een zondagse brunch. De mensen die trouwens altijd dachten, ondanks hun open geest en

hippieverleden, dat ik gewoon door een naïeve periode ging. Eentje zonder zin van werkelijkheid. Het hoogtepunt van hun opgetrokken wenkbrauw bereikt toen ik tijdens mijn examenperiode in het derde jaar aan de universiteit plotsklaps een vliegticket naar Costa Rica

geboekt had. “Ik kan beter blokken tijdens de herexamens, dan ben ik minder depressief door de winter,” was mijn antwoord. Hoe gaat dat kind ooit haar geld verdienen? “Wacht maar tot ze met de ‘echte wereld’ in contact komt.”

"En geloof het of niet, maar je moet de templates die ons aangereikt zijn door de vorige generatie niet overnemen."

De echte wereld is wat je ervan maakt. En geloof het of niet, maar je moet de templates die ons aangereikt zijn door de vorige generatie niet overnemen. Je kan gewoon andere keuzes proberen maken. Het is de keuze om contact op te nemen met Xerius in plaats van te solliciteren op de eerste de beste 9 to 5 opportuniteit die in je mailbox zit van de VDAB. Het is de keuze om zes maanden niet te shoppen bij Zara of Mango en in de plaats daarvan al je zuurverdiende centen te geven aan een vliegtuigstoeltje met véél te weinig beenruimte (het kinderlijk gebrul dat recht door je noise cancelling headphones penetreert krijg je er wel gratis bij). Het is de keuze om connecties te leggen met mensen die je toevallig op straat tegenkomt in plaats van alleen af te spreken met vrienden waarmee je op 16-jarige leeftijd je eerste pintje ooit gedronken hebt op het schoolplein.

"De beste aandelen kan je toch in jezelf kopen? Dan weet je tenminste wat je kan verwachten."

Andere keuzes maken is natuurlijk geen garantie voor succes. Maar ik geloof persoonlijk dat “een vaste job hebben” ook een illusie is. Ik geloof dat een mens beter zijn vertrouwen in zichzelf kan leggen dan in één of andere gezichtsloze corporatie die beweert dat je “beschermd bent van de gevaarlijke wereld” in ruil voor 8 uur per dag computerstaren. Een C4 is snel ondertekend, gezichtloze corporaties zullen geen twee keer nadenken over jouw toewijding aan het bedrijf of

jouw smetteloze reputatie om de koffietassen consistent in de afwasmachine te zetten wanneer de bonus van de CEO dreigt te krimpen. “Investeren in jezelf” mag dan voor sommigen wel zweverig klinken, maar niets is minder waar. De beste aandelen kan je toch in jezelf kopen? Dan weet je tenminste wat je kan verwachten.

En dus schrijf ik hier. Over werken op vreemde plekken, over de flexibiliteit van ons tijdperk en over van alles een beetje willen.

En ja, soms ook met een zere poep.